Etimologija nas uči da je sam pojam balada potekao iz oksitanskog jezika koji se govori na jugu Francuske, u dolini Aran Španije, Monaku i u nekim dolinama Italije. Preciznije govoreći ovaj termin potekao je od riječi balar,što znači plesati (latinski ballare – plasati, starogrčki ballein – kretati se, pokretati se).

U svom izvornom značenju balada je označavala južnofrancusku srednjevjekovnu trubardursku plesnu pjesmu. Riječ je o posebnoj vrsti pjesme uz koju se i pjevalo i igralo. Kasnije, balada se razvija u posebnu pjesmu isključivo epsko – lirske sadržine, koja se služila dijaloškom formom. Balade su pričale neki događaj i uvijek izazivale lirsko raspoloženje.

Obično se radnja balade vrtjela oko kršenja moralnih nečela po kojima je neizbežno slijedila kazna. Izvorne balade su imale nešto drugačiju tematiku od ovih današnjih. One su obrađivale teme iz legendi ili priči gdje su junaci ili umirali na kraju ili imali blizak susret sa smrću.

Krajem 18-og vijeka u baladama se sve više spominju socijalne teme, da bi danas one označavale književnu vrstu koju karakteriše istovremenom pristustvo epskih i lirskih elemenata, koji su iskazani na dramatičan način.

Dakle, za baladu su pored epskih i lirskih odlika svojstveni su i priča o nekoj ličnosti, dramatičan događaj, tragičan kraj i jako osjećanje koje izaziva kod slušaoca. Na kraju balade trebalo bi da se nalazi veoma značajna pouka.

Naše narodne balade govore obično o tužnim događajima, često su i istorijskihi istitnito potkovane, dok novokomponovane balade uglavnom govore o nesrećnoj ljubavi između čovjeka i žene.

Izvor foto: Cdm

Tekst objavila: Ljilja Brajković